Rozdział I - Witaj nowy świecie

8 lat później

To już dzisiaj. Nadszedł dzień, w którym dowiem się, do kogo zostanę przydzielona. Jak każdy dampir, który niedawno ukończył szkołę, czekałam na to z niecierpliwością. Przez ostatnie lata uczyliśmy się walczyć, by obronić moroja, czy też pokonać strzygę. „Oni są ważniejsi”, mówili nam, gdy zaczęliśmy uczęszczać do Akademii im. św.  Władimira. Nie byłam już uczennicą, tylko strażnikiem. 

         Nazywam się Ana Bane. Dlaczego postanowiłam poświęcić się ochranianiu innych? Mając dziesięć lat straciłam matkę, która chroniąc mnie, zginęła w walce ze strzygami. Była do tego szkolona niecałe dwie dekady temu. Zrezygnowała jednak ze służby, bo pojawiłam się ja. Zamiast mnie oddać, żeby spełnić swój obowiązek, wolała się mną zaopiekować. Była wtedy młoda, dopiero zaczynała pracować u jednej z rodzin. Gdy otrząsnęłam się po jej śmierci, obiecałam sobie, że będę robiła to co ona, zanim mnie urodziła. Chciałam ochraniać morojów, by ci czuli się bezpieczne. Był jeden wyjątek – nie zamierzałam mieć dzieci.

         Przez czas, który został do ogłoszenia przydziałów, rozmawiałam ze swoimi przyjaciółmi. Obstawialiśmy, kogo dostaniemy. Kilka dni temu odbył się uroczysty lunch. Uczestniczyli w nim absolwenci oraz moroje, którzy postanowili ubiegać się o strażnika. Było to spotkanie, na którym mogliśmy się poznać, a gdy sprawialiśmy dobre wrażenie, składali nam oferty. Jednak nie mieliśmy możliwości wybrać kogoś samodzielnie. Ostateczna decyzja należała do królowej.

         Zastanawiałam się, na kogo mogłam trafić. Rozmawiałam z wieloma morojami, a oni wydawali się być zadowoleni moją osobą.

– Chciałbym trafić na Christiana Ozerę – głos Klausa zwrócił moją uwagę.

– Przecież ma już strażnika – odpowiedziałam.

         Ozera miał strażnika. I to nie byle jakiego. Był nim sam Dymitr Bielikow, nazywany przez uczniów Akademii Bogiem. Parę lat temu został zmieniony w strzygę. Uratowała go Wasylisa Dragomir, teraźniejsza królowa. Wtedy wszystkim wydawało się to niemożliwe, tak jak istnienie nowego rodzaju magii, zwanej Duchem. Jednak po jakimś czasie, gdy Dymitr przeszedł testy, które potwierdziły, że znowu jest dampirem, każdy postanowił oswoić się z tą myślą.

– Myślę, że będzie potrzebował ich więcej, biorąc pod uwagę, że niedługo może się odbyć ślub. I kto wie? Może wkrótce pojawi się nowy członek w rodzinie królewskiej? – jego wypowiedź sprawiła, że reszta się roześmiała.
Przewróciłam oczami. Faceci myślą tylko o jednym.

 – Lepiej pomyśl, co zrobisz, jeśli przydzielą cię do Mii Rinaldi. Słyszałam, że jest ostra i daje popalić! – dodałam. – Albo jak trafisz na Adriana Iwaszkowa – przyjrzałam mu się rozbawiona. – Widziałam go na lunchu, a z tego, co słyszałam, jest uparty i często imprezuje.

– To raczej dobrze, nie? – wtrącił Harry.

– Chciałbyś – parsknęłam. – Przecież będziecie wtedy na służbie. Nie zdziwię się, jak waszym obowiązkiem będzie zaciągnięcie go do pokoju, kiedy będzie pijany.

         Przyjaciele wpatrywali się we mnie. Chyba uświadomili sobie, jaką przysięgę złożyliśmy i jaki obowiązek na nas spadnie. Prawda jest taka, że nasza rola zależy również od moroja. Czy będzie wymagający? Czy stosunki między nami będą napięte czy raczej przyjazne? Tego mogliśmy się jedynie domyślać.

– Nie zakładajmy najgorszego – odpowiedział Harry. – Nie jest nas tak dużo. Pewnie każdy z nas zostanie przydzielony do kogoś innego. Może Mia nikogo nie dostanie?

– Z Mią to możliwe – przyznałam. – Jednak Adrian jest zbyt ważny. W końcu pochodzi z jednego z dwunastu arystokratycznych rodów.

– Fakt. Miejmy więc nadzieję, że dostaniemy kogoś rozsądnego i normalnego.

 Nagle między nami zapadła cisza. Spojrzeliśmy na drzwi, które zaledwie chwilę temu były zamknięte. Teraz stał tam strażnik Stan z miną nie wyrażającą żadnych uczuć.

– Wchodźcie.

         Wzięłam głęboki oddech i z wysoko uniesioną głową wkroczyłam do sali razem z innymi.

 * * *

Pół godziny później, po przemowie królowej oraz głównych strażników, zaczęłam się stresować. Niedługo miałam dowiedzieć się, do kogo zostanę przydzielona.

– Proszę o wystąpienie morojów i dampirów, których nazwiska przeczytam – królowa była opanowana i spokojna. Minęły cztery lata, odkąd przydzielono jej strażnika. Dostała Rosemarie Hathaway, która zawsze była gotowa do walki. Już wcześniej znane były ze swojej bezgranicznej przyjaźni i wielu przygód.

– Monica Szelsky i Eric Glass.

         Po chwili oboje wystąpili z tłumu. Monica była morojką o ciemnych włosach i brązowych oczach. Sądząc po jej uśmiechu, była zadowolona. Chłopak również wydawał się być szczęśliwy.

         Gdy podeszli do królowej, powiedziała im coś cicho, na koniec uśmiechając się przyjaźnie. Monica i Eric skinęli głowami i idąc obok siebie, ruszyli w stronę krzeseł ustawionych pod ścianą.

– Ellen Kirowa i Klaus Riley.

         Poklepałam przyjaciela po ramieniu, dając mu tym samym znać, że w niego wierzę, choć tak naprawdę miałam ochotę wybuchnąć śmiechem. Kirowa była dyrektorką naszej szkoły za czasów strażniczki Hathaway. Słyszeliśmy o niej wiele plotek, a jedną z nich była informacja, że była wymagająca i surowa. Mój przyjaciel nieźle trafił. Kiedy wyszedł na środek, na twarzy miał przyklejony sztuczny, szeroki uśmiech. Natomiast Ellen wyglądała na autentycznie zachwyconą. Wzięła Klausa pod ramię, jakby znali się od zawsze.

– Ana Bane – byłam szczęśliwa, że nie wypowiedziała mojego prawdziwego imienia. – oraz Adrian Iwaszkow.

         Zamarłam. Nagle poczułam się przytłoczona spojrzeniami rzucanymi przez pozostałych dampirów. Harry stojący obok, uśmiechnął się do mnie pocieszająco. Wiedział, co myślałam o Adrianie i zaledwie niecałą godzinę temu o nim mówiłam. Westchnęłam cicho. Nie chciałam okazać się nieodpowiednią kandydatką dla któregokolwiek moroja. Dostałam szalonego alkoholika i musiałam stawić mu czoło.

         Wystąpiłam z szeregu i patrząc przed siebie, podeszłam do królowej. Adrian już tam stał, szczerząc się.

– Nie traktuj jej surowo – rozkazała mu.

– Tak jest, Wasza Wysokość – powiedział rozbawiony.

– Mam nadzieję, że sobie poradzisz – zwróciła się do mnie. – Gdybyś miała z nim problemy, daj mi jakoś znać.

         Skinęłam głową, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Nigdy nie rozmawiałam z jej wysokością. Zdążyłam jednak zauważyć, jaka jest. Miła, uprzejma, pełna radości i optymizmu. Chciała jak najlepiej dla swoich ludzi, a to było najważniejsze. Mimo że została królową w młodym wieku, dała sobie z tym radę.

         Ramię w ramię ruszyliśmy w stronę krzeseł. Gdy już zajęłam swoje miejsce, zauważyłam, że strażniczka Hathaway przyglądała mi się. Widziałam, że nie była zbyt zadowolona z mojego przydziału. Uśmiechnęła się smutno, a później wróciła wzrokiem do królowej.

         Resztę spotkania przesiedziałam, myśląc, jak będzie wyglądać chronienie Adriana. Czy podołam temu? Zerknęłam na niego ukradkiem. Różniliśmy się. Jego brązowe włosy ułożone były w charakterystyczny nieład. W ogóle nie były podobne do moich, w kolorze ciemnego blondu, które starannie związałam, by ukazać znak obietnicy. Oczy miał zielone. Moje były niebieskie. Naszych charakterów nie mogłam do siebie porównać. Niewiele o nim wiedziałam. Słyszałam jedynie plotki, które akurat wędrowały po korytarzach Akademii.

         Przestałam przysłuchiwać się słowom królowej, ogłaszającej kolejne pary. Przynajmniej do czasu, aż moją uwagę przyciągnęło znajome nazwisko.

– Daniela Iwaszkow i Harry Donovan.

         Patrzyłam na swojego przyjaciela, który już po chwili dumnie szedł w stronę królowej. Dostał matkę Adriana. Była to dla mnie chyba jedyna dobra wiadomość. Może czasem się spotkamy? Na moją twarz wpełzł mały uśmiech.

– To twój chłopak? – usłyszałam szept.

         Zaskoczona spojrzałam na Adriana.

– Harry? To tylko przyjaciel – nie czekając na jego odpowiedź, wróciłam wzrokiem do kolegi.

         Przechodząc obok mnie, uśmiechnął się lekko. Wiedziałam, że nie był do końca zadowolony, ale cieszył się bardziej niż ja.
         Wiele morojów nie było zadowolonych, kiedy spotkanie dobiegło końca. Nie każdy dostał strażnika. Od początku wiedzieliśmy, że tak będzie.

         Resztę dnia mogliśmy spędzić z przyjaciółmi. Cieszyłam się z tego, bo nie wiedzieliśmy, kiedy się jeszcze zobaczymy. Wychodząc z sali, zostałam zatrzymana przez Adriana.

– Jutro rano wylatujemy – poinformował mnie. – Przyjdę po ciebie do twojego pokoju.

         Nie miałam czasu nawet zaprzeczyć, bo odwrócił się i podszedł do królowej. Patrzyłam na niego przez chwilę, a później zrezygnowana pokręciłam głową i wyszłam z budynku.

         Słońce dopiero wychodziło zza horyzontu. Mimo to moroje szybko szli w kierunku budynku, gdzie się zatrzymali. Natomiast dampiry cieszyły się przydziałami, co chwila wybuchając śmiechem. Dołączyłam do swoich przyjaciół.

– Nie wierzę, że trafiłam na niego – wyznałam.

– Mam podobnie. Mam być strażnikiem Kirowej. Nie wyobrażam sobie tego.

– Dasz radę – pocieszyłam Klausa. – Gorzej ze mną. Już wiem, że nie będzie łatwo.

– Poważnie? – zapytał zdziwiony Harry. – Dopiero dowiedziałaś się, że będziesz jego strażniczką.

         Pokręciłam tylko głową.

– Co wy na to, by skorzystać z tego dnia? Może nie być już takiej okazji.

         Zgodzili się ze mną, więc postanowiliśmy zwiedzić Dwór. Byliśmy tutaj pierwszy raz, ale nie mieliśmy jeszcze czasu, żeby się rozejrzeć.

         Najpierw weszliśmy do małej restauracji, by zjeść śniadanie. Przy barze zauważyliśmy strażnika Stana, który rozmawiał z Kirową. Klaus jęknął i zaczął zbierać się do wyjścia, jednak powstrzymaliśmy go.

– Jestem głodna – wyjaśniłam. – Nie mam zamiaru błądzić po budynkach, szukając innej restauracji.

– Nie przejmuj się – wtrącił Harry. – Dopiero jutro zaczniecie swój romans.

         Roześmiałam się głośno, zwracając przy tym uwagę kilku osób. Klaus tylko prychnął i usiadł przy stoliku stojącym jak najdalej od byłej dyrektorki. Zrobiliśmy to samo.

         Gdy już złożyliśmy zamówienia, podszedł do nas Stan.

– Dzień dobry – powiedzieliśmy chórkiem.

– Widzę, że nie tracicie czasu – uśmiechnął się lekko. – Mam nadzieję, że nie schrzanicie, gdy będziecie musieli obronić swojego moroja. Dostałeś Danielę, prawda? – zwrócił się do Harry’ego. Gdy ten przytaknął, spojrzał na Klausa. – Ty Ellen, z tego, co słyszałem. A ty… – odwrócił się do mnie.

– Pana Iwaszkowa – odparłam.

– Adriana – wtrącił ktoś.

         Odwróciliśmy się jednocześnie. Kiedy zobaczyłam osobę, zmierzającą w naszą stronę, westchnęłam. Miałam nadzieję, że nie spotkamy się dzisiaj.

– Panie Iwaszkow… Co pan tu robi? – spytałam.

– Mów do mnie Adrian. Pan Iwaszkow brzmi staro, a o mnie można powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że jestem stary. Co do twojego pytania... Jestem głodny, a to miejsce miałem po drodze. Przesuń się trochę.

         Wytrzeszczyłam oczy. Nie wiedząc, co zrobić, przesunęłam się. Adrian usiadł, wyraźnie z siebie zadowolony.

– Cóż… – odezwał się ponownie Stan. – W takim razie nie będę wam przeszkadzać.

         Odszedł, zostawiając nas z Adrianem. Zapadła krępująca cisza. Zdaje się, że Iwaszkow nawet tego nie zauważył.

– Jeśli moja strażniczka mnie nie przedstawi, sam to zrobię. Jestem Adrian – wyciągnął rękę do Harry‘ego, a następnie do Klausa.

– Jestem Harry, a to Klaus. Jesteśmy przyjaciółmi Any.

– Any? Myślałem, że nazywasz się…

– Nie lubię swojego imienia – przerwałam mu. – Trochę je zmieniłam – wzruszyłam ramionami.

– No tak… W końcu tak też przedstawiła cię Lissa.

         Spojrzałam na niego zdziwiona. Dopiero po chwili przypomniałam sobie, że przyjaźni się z królową. Oczywiście, że mógł jej mówić po imieniu.

– Wszyscy się tak do mnie zwracają – dodałam tylko.

         Kelnerka przyniosła nasze zamówienia, więc nie mówiliśmy wiele. Jedząc kanapkę, zauważyłam, że Adrian ma jedynie kawę.

– Myślałam, że jest pan głodny.

– Przestań z tym panem. I nie o taki głód mi chodziło.

         Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, o co mu chodzi. Zajęło mi chwilę zanim zrozumiałam, co miał na myśli. Skrzywiłam się nieznacznie i pomyślałam, że będę musiała się do tego przyzwyczaić.

– Więc Adrianie… – zaczął niepewnie Klaus. – Czym się zajmujesz?

– Niczym – odparł szczerze. – Ale zamierzam wyjechać i znaleźć coś, czym mógłbym się zajmować. Dlatego postanowiłem postarać się o strażnika – rzucił mi krótkie spojrzenie. – Trafiłeś na Kirową, prawda? Wyrazy współczucia. Niewiele z nią rozmawiam, ale potrafi dobić człowieka.

         Nie słuchałam reszty rozmowy. Gdy skończyłam jeść kanapkę, spojrzałam w okno, wpatrując się w jakiś budynek. Chciałam spędzić ten czas z przyjaciółmi, a nie z Adrianem, z którym od jutra będę bez przerwy musiała przebywać.

         Po jakimś czasie zaczął się zbierać.

– Miło się rozmawiało. Do zobaczenia – powiedział do nich, a następnie zwrócił się do mnie. – Do jutra.

         Wreszcie poszedł. Odetchnęłam z ulgą, a potem spojrzałam na przyjaciół. Przyglądali mi się z ciekawością.

– No co?

– Adrian to spoko gość. Trochę szalony, ale to normalne, jeśli jest się użytkownikiem Ducha.

– Tylko nie to – jęknęłam. – Naprawdę go polubiliście?

         Wzruszyli tylko ramionami. Nie zamierzałam im tłumaczyć, co ja o nim sądzę.

– Zepsuł mi dzień – wyznałam tylko. – Chodźmy gdzieś indziej.

         Nie protestowali. Wychodząc z restauracji, wpadłam na coś twardego, a raczej na kogoś. Zrobiłam krok do tyłu, a moim oczom ukazał się Christian Ozera. Tylko tego brakowało.

– Przepraszam, panie Ozera.

         Gdy sam się cofnął i spojrzał na mnie, roześmiał się. Nie wiedziałam, co o tym myśleć.

– Mów mi Christian – wyciągnął dłoń. Uścisnęłam ją. – Ty musisz być Ana.

         Byłam zdziwiona, że zna moje imię.

– Tak.

– Widziałem cię w sali. Życzę powodzenia w wytrzymaniu z Adrianem.

         Tym razem to ja się roześmiałam. Wyczułam zaskoczenie Harry’ego i Klausa, którzy stali za mną, przyglądając się tej sytuacji.

– Dzięki, przyda się! I jeszcze raz przepraszam, że na ciebie wpadłam.

         Machnął tylko ręką i omijając naszą trójkę, wszedł do środka. Nie było przy nim strażnika Bielikowa, ale nie było to dziwne. Na dworze jest bezpiecznie.

        

* * *

         Kiedy już pożegnałam się z przyjaciółmi, życząc im szczęścia, poszłam do swojego pokoju. Byłam zmęczona chodzeniem po Dworze, więc gdy tylko się spakowałam, padłam na łóżko, niemal od razu zasypiając.

         Obudziło mnie donośne pukanie do drzwi. Spojrzałam na zegarek, stojący na komodzie. Piąta nad ranem. Jęknęłam, próbując usiąść. Gdy mi się to udało, wstałam i podeszłam do drzwi.

– Jeszcze nie jesteś gotowa? - usłyszałam pytanie zamiast powitania.

– Nie wspomniał pan…

– Jestem Adrian – powiedział, a ja przewróciłam oczami.

– Nie wspominałeś o tak wczesnej godzinie – wyjaśniłam.

– Nie? – zmarszczył brwi w zastanowieniu. – Możliwe, że zapomniałem. No dalej. Ubieraj się i idziemy.

         Westchnęłam głośno, sięgnęłam po przygotowane dzień wcześniej ubrania i weszłam do łazienki. Wzięłam prysznic, a po nim szybko doprowadziłam się do porządku. Kiedy wysuszyłam już włosy, związałam je. Strój strażniczy składał się z czarnych luźnych spodni, białej bluzki zapinanej na guziki oraz czarnego żakietu. Cieszyłam się, że komplet ten był wygodny.

         Przed opuszczeniem łazienki spryskałam się odrobiną perfum. Gotowa, weszłam do pokoju. Adrian leżał na łóżku, przeglądając jedną z moich książek. Odchrząknęłam.

– Ta książka jest dzi… – zająknął się, gdy na mnie spojrzał. – …wna. Ładnie wyglądasz.

         Zdziwiona uniosłam brew.

– Możemy już iść? – zapytałam, podchodząc do niego i wyrywając książkę z jego rąk. Schowałam ją, jak kilka innych powieści do swojej niewielkiej torby.

– Tylko tyle masz?

– Nie potrzebuję więcej.

– Większość dziewczyn bierze co najmniej ogromną walizkę. Ty masz jedynie torbę.

– Nie potrzebuję więcej – powtórzyłam.

         Wychodząc ze swojego pokoju, zerknęłam ostatni raz na wnętrze. Choć spędziłam w nim zaledwie kilka dni, będzie mi go brakowało.

– O czym była ta książka? Zdążyłem przeczytać fragment i nic nie zrozumiałem – zaczął zainteresowany, gdy zbliżaliśmy się do samolotu.

– O jednorożcach i ich cudownym świecie – odparłam z sarkazmem.

         Szłam dalej, nie przejmując się, co sobie pomyśli.

– Co ci zrobiłem? – zapytał nagle.

         Zatrzymałam się.

– Słucham?

– Co ci zrobiłem?

– Nie jestem głucha. Po prostu nie wiem, o co ci chodzi.

– Zachowujesz się okropnie.

– Naprawdę? Wydaje mi się, że zachowuję się tak, jak przystało. Nie tak jak ty.

– Że co?

– Wczoraj. Pamiętasz swoje pytanie w sali? Pierwsze, co zrobiłeś, to zapytałeś czy Harry to mój chłopak. Nie powiedziałeś: „Hej, jestem Adrian, cieszę się, że mogę mieć cię za strażnika”. Później, gdy chciałam spędzić czas z przyjaciółmi, pojawiłeś się ty i zacząłeś z nimi rozmawiać, jakbyście znali się od kilku lat.

         Zatkało go. Dosłownie. Stał z szeroko otwartymi oczami, patrząc na mnie zaskoczony. A mi ulżyło, że w końcu mogłam powiedzieć mu, co myślę.

– No cóż… – odezwał się wreszcie. – Przepraszam, że tak się zachowałem. – wiedziałam, że mówi szczerze. – Może zacznijmy od nowa? – wyciągnął rękę w moją stronę. – Jestem Adrian. Cieszę się, że mogę mieć cię za strażnika.

         Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, jednak powstrzymałam się. Z westchnieniem i krzywym uśmiechem uścisnęłam jego dłoń. Widziałam, że się stara. Nie byłam jednak pewna, czy przekona mnie, że to co o nim słyszałam, było kłamstwem.

– Chodźmy już do tego samolotu – powiedziałam.

* * *

         Podróż samolotem miała trwać niecałe trzy godziny. Mimo nagłej pobudki, nie chciało mi się spać. Uświadomiłam sobie, że weekendy nie będą już wolnym, tak jak to było w czasie szkolnym. Wczesne wstawanie będzie normą. Od dzisiaj pełniłam solę strażnika i – bez względu na wszystko – musiałam chronić Adriana Iwaszkowa.

– Gdzie lecimy? – zapytałam, gdy wygodnie usadowiliśmy się w fotelach naprzeciwko siebie.

– Och, nie wspominałem? Do Los Angeles! – odparł entuzjastycznie.

         Uśmiechnęłam się słabo. W innym przypadku skakałabym ze szczęścia, gdybym dowiedziała się, że mam możliwość wyjazdu do tak dużego, szalonego miasta. Jednak nie jechałam się tam bawić. Fakt, że zawsze jest tam mnóstwo ludzi, nie poprawił mi humoru.

– Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli się napiję? – głos Adriana przywołał mnie z powrotem.

         Spojrzałam na niego przerażona. Miał na myśli krew?

– Chyba nie… krwi?

– Oczywiście, że nie! – odparł zaskoczony. – Rano byłem u karmiciela – wzdrygnęłam się na ostatnie słowo. – Myślałem o whisky.

– Nie ma nawet szóstej!

         Wzruszył tylko ramionami.

– Whisky mnie pobudza.

– Innych pobudza kawa – mruknęłam.

         Przyglądał mi się chwilę, a następnie przywołał morojkę o jasnych włosach i niebieskich oczach.

– Mogłabyś przynieść mi kawy, Elizabeth?

         Dziewczyna, odpowiedziała, poprawiając grzywkę.

– Oczywiście.

         Już miała odchodzić, kiedy jeszcze zerknęła na mnie.

– A dla strażniczki Bane…? – spytała uprzejmie.

– Nic, dziękuję.

– Przynieś jej jakiś napój i coś do jedzenia.

         Rzuciłam mu ostre spojrzenie, ale nie zwrócił na to najmniejszej uwagi. Odczekałam chwilę, by Elizabeth się oddaliła.

– Co ty wyprawiasz? – syknęłam. – Przecież powiedziałam, że nic nie chcę.

– Może zjesz później – machnął niedbale ręką. – Nie gorączkuj się tak, kociaku.

         Zdumiona otworzyłam szeroko oczy. Przez moment myślałam, że się przesłyszałam.

– Kociaku? Nie wierzę, że tak mnie nazwałeś!

– Zmrużyłaś oczy i przyszło mi na myśl, że wyglądasz jak kociak.

– Akurat kot?

– Kociak – poprawił mnie, a kiedy zobaczył wypisane na mojej twarzy zdezorientowanie, przewrócił oczami i podjął próbę wytłumaczenia się. – Kociak brzmi lepiej.

– Proszę cię, skończ! Myślałam, że zaczynamy od nowa! A ty mnie nazywasz kotem!

         Naszą „rozmowę” przerwała Elizabeth, która przyniosła kawę dla Adriana, a mi podała drożdżówkę i wodę.

– Nazwałem cię kociakiem, a nie kotem – uśmiechnął się, gdy znów zostaliśmy sami. – Nazywanie cię kociakiem to nic takiego. Wyolbrzymiasz.

         Spojrzałam na niego spod rzęs.

– O! Teraz wyglądasz jak kociak!

         Odwróciłam głowę zaciskając zęby.

Ana, opanuj się – upominałam się w myślach – jesteś jego strażniczką. Nie odzywaj się zbyt dużo.

Tak też zrobiłam. Do końca podróży wymieniliśmy między sobą jedynie kilka zdań. Ja postanowiłam skupić się na czytaniu książki. Było to jednak trudne, bo Adrian cały czas rozmawiał z kimś przez telefon. Gdy zakończył swoją ostatnią pogawędkę, wyjrzał za okno.

– Zaraz będziemy na miejscu – oznajmił uradowany.

         Nie odpowiedziałam. Zaczęłam zastanawiać się, skąd u Adriana tyle radości. Może to przez Ducha? Wiedziałam o nim niewiele. Słyszałam jedynie plotki, które w większości przypadkach wydawały się śmieszne.

         Powoli szykowałam się do opuszczenia samolotu. Drożdżówkę postanowiłam schować do torby. Może później zgłodnieję. Książkę włożyłam do specjalnej kieszonki, a wodę trzymałam w ręce.

         Kiedy w końcu wylądowaliśmy, szybkim krokiem wyszłam na zewnątrz. Najpierw się rozejrzałam. Żadnej żywej duszy. Nie byliśmy w niebezpieczeństwie. Atak strzyg nie był możliwy. Był dzień, a słońce właśnie wychodziło zza chmur. Wzięłam głęboki oddech i odwróciłam się. Adrian stał u szczytu schodów i przyglądał mi się.

– Możesz zejść – powiedziałam, choć nie potrzebował mojej zgody.

         Pierwszy raz w Los Angeles – pomyślałam – witaj nowy świecie.

____________

Hej Wam! :) 
Pierwszy rozdział dodany. Z góry przepraszam za wszystkie błędy i powtórzenia, które mogły się pojawić w tekście. Byłoby ich więcej, gdyby nie Naomi Stark - moja parabatai, która także wykonała niesamowity nagłówek na tego bloga. Dziękuję Ci za to Naomi! :*
Dziękuję też za komentarze, które pojawiły się pod prologiem. Zmotywowały mnie do pisania tej notki! ;3 
Mam nadzieję, że nie zawiedliście się tym rozdziałem. Liczę na Wasze szczere opinie ;) 
Do zobaczenia,
Ana B.